- Papa, Vlaming, ingenieur, thuis in Meerbeek
- Kempenzoon, gelukkig getrouwd met Sigrid, en samen 4 prachtkinderen: Mathijs, Jasmijn, Jonathan en Anneleen
- Burgerlijk Mijnbouwkundig-ingenieur van opleiding maar al 20 jaar actief in de beurs- en effectenwereld voor KBC Groep, in binnen- en buitenland
- Fractieleider N-VA in Kortenbergse gemeenteraad
Mijn politieke voorbeelden?
Uiteraard hebben we in Vlaams-Brabant een aantal sterkhouders waar ik naar opkijk, om Ben Weyts en Theo Francken niet bij naam te noemen. Maar ik zou hier heel graag Geert Bourgeois noemen: de founding father van N-VA, en de man die me onder andere via zijn boek de puinhopen van paars (groen) zoveel jaren geleden heeft aangezet om lid te worden. Geert heeft van onze partij een sterke en sociale gemeenschapspartij gemaakt. Maar ik bewonder ook en vooral hoe hij al die jaren in zijn verschillende rollen, van voorzitter tot minister-president, in de politieke arena heeft gestaan: steeds zeer sterk inhoudelijk gedreven, eloquent, rechtlijnig en vooral ook respectvol. En dat respectvolle toont hij ook in zijn strijd voor het Nederlands, zijn liefde voor onze taal. Als ik in mijn eigen politieke bestaan ook maar een beetje van die waarden kan vertalen in mijn werk, dan mag ik zeer tevreden zijn.
Wat zijn uw politieke interesses?
Ik hoop toch iets van mijn professionele bagage en expertise mee te kunnen brengen op het Vlaamse niveau. En dan heb ik het in eerste instantie over het energievraagstuk: we zitten met een energietransitie die we op een realistische manier moeten aanpakken. Dan heb je uiteraard ook het financieel kader, het ganse begrotingsluik waar ik toch wel hoop mijn steentje te kunnen bijdragen, net zoals in dossiers rond deugdelijk bestuur.
En daarnaast zijn er voor onze regio ook de belangrijke thema’s zoals de luchthaven van Zaventem en de oprukkende verbrusseling van de ruimere Vlaamse Rand waar ik de Vlaams-Brabantse belangen en welvaart wil verdedigen.
Wat kan er anders en beter in de politiek?
Ik vrees dat ik hier een paar open deuren zal intrappen. Eerst en vooral de regulitis waarmee we kampen. Ik werk in een – terecht - sterk gereguleerde sector, maar vrees toch dat we in onze samenleving de slinger te ver hebben laten doorslaan, zodat betutteling primeert boven initiatief en creativiteit. Dat geldt trouwens evenzeer voor de overvloed aan subsidies, die uiteraard an sich een sterk middel kunnen zijn maar waar we toch wel naar een wildgroei geëvolueerd zijn met vertakkingen en afhankelijkheden die niet altijd even gezond zijn.
En tenslotte, zeker als je vanuit de bedrijfswereld kijkt naar het politieke spel, is er het gebrek aan lange termijn visie of op zijn minst de perceptie ervan. Al te vaak wordt er op zulke korte termijn geredeneerd, zodat de eigenlijke lange termijn effecten en de impact op komende generaties niet van tel blijken te zijn. Zie maar naar het Vivaldi debacle. Want het is effectief zo dat de welvaart die we nu kennen, niet door ons gegenereerd werd, maar een gevolg is van beslissingen en investeringen die decennia geleden genomen werden. En dat vergeten we al te snel.
